Verslag Grinta !!

De lijdensweg van een kampioen

Na een ganse week met pijn aan nek en schouders te moeten rondlopen en dus niet te kunnen trainen, sta ik zaterdagmorgen op met nog meer pijn. Mario komt mij om 6 u 15 halen om naar Doornik te vertrekken, al is het met een bang hartje.

Bij Patricia aangekomen lijkt het dat we er te vroeg zijn. Of zijn we toch niet de eersten? Om het hoekje ZIT de kampioen in spe al te wachten. Hij heeft er veel zin in.

De Plakker op zijn troon 🙂

Stilletjes aan beginnen de andere palingrijders toe te komen. Guy, Dirk, Dino, de Pat en Timothy, Noël en Sander en Jan en Tommy komen druppelsgewijs aangereden. Nu nog snel om Lucas en dan Doornik “here we come”.

Een vroege drukte aan het lokaal

Klaar om de Grinta te rijden !

Na de inschrijvingen moeten we nog een tijdje wachten op de collega’s van Noël. Niet getreurd, we vullen de tijd met belangrijke dingen. Er zit nieuw materiaal op de fietsen van de familie Van Kerckhove. Dit wordt met veel belangstelling goedgekeurd. Maar dat is niet alles. Er loopt plaatselijk schoon vrouwvolk rond die ons aanspreekt. Omdat we een helm op hebben, belonen ze ons met een stickertje. Bij de Pat wordt deze op zijn voorhoofd geplakt.

mooi materiaal op de velo's van Stong en vino

een stickertje op de helm als beloning 🙂

Ook Mario kreeg een plakkerken 🙂

En de Pat Van Ezel kreeg er eentje op het voorhoofd ..

Op naar de start. Zoals gewoonlijk vertrekken we bij de palingrijders zodanig snel dat we de collega’s van Noël na 500 m al achter ons laten. Na een paar km trekt alles op een lint en is de eerste scheur een feit. Gelukkig viel onze kampioen na 10 km al plat. Wie de 100 km doet, is solidair en stopt, de anderen rijden door.

Eerste keer plat

Niets gebeurd, iedereen kan plat rijden, dus snel de band verwisseld en terug weg.Maar wat gebeurd er? Als de kilometerteller op 20 staat, belt de plakker naar Sander: “Keert eens terug, kben weer plat”. Zo gezegd zo gedaan. We rijden hem tegemoet, alles voor de kopman 

tweede keer plat

Gelukkig repareert de Pat van Ezel terug de band terwijl de plakker zijn gsm blijft afgaan. Het ene smsje na het andere komt binnen met telkens de tekst: “Go Plakker Go”.  🙂 😉

Het gaat eventjes 10 km weer goed tot juist ja, de plakker klaagt en roept “da meendje nie, tis weeral van datte”. Het wordt een routine. Hij ziet het niet meer zitten en besluit de weg verder te zetten al lopend. Het heeft toch geen zin om te fietsen, denkt hij.

derde keer plat

Alle problemen lijken nu van de baan. Alhoewel, een tijdje later horen we de plakker terug vloeken. De lijdensweg is nog niet voorbij. Op de volgende berg krijgt hij problemen met de ketting en de schoenplaatjes. We horen hem luidop denken: Heeft mijn mekanieker nu zijn werk niet goed gedaan? Ik zal eens een hartig woordje met Luc Oudenhoofs doen als ik thuiskom. Dit is toch een kampioen onwaardig?

Door een opeenvolging van de vele bergen wordt het een zware rit. Op een serieuze beklimming van 1100 m, de hameau des papins, krijgt de Pat een klop van de hamer. Zijn jupilerkes van de dag daarvoor beginnen voor de uitdrogingsverschijnsels te zorgen en moet afstappen. Zijn zoon Timothy probeert hem op te monteren en moed in te spreken met de woorden “jawadde, nu rijdt groep 3 er u ook al af”!

De Pat moet bekomen !!!

Maar hij was niet de enige. Er waren nog palingrijders die de vermoeidheid voelden opkomen. Daarom werd er beslist van iets trager verder te rijden en samen naar de finish te rijden.

Dit was alleen buiten Mario en Sander gerekend. Zij wilden de klassieker wel op hun naam schrijven. Sander koos het hazepad op de laatste helling en Mario ging in de achtervolging. Zo kon er worden gesprint voor de gouden plak. Maar door een onverantwoord manoeuvre van Sander zou er sprake zijn van een diskwalificatie. Dit moet wel nog eens voorgelegd worden aan de koersdirecteur om te beslissen wie er de trofee is zijn kast mag zetten.

De Laatste helling!

Na 113 km eindelijk de finish in zicht en konden we lekker genieten van een lekkere Ename van de plakker. Hij komt zijn belofte na en trakteer omdat we hem bijgestaan hebben in zijn ellende. Njam njam, dat smaakt als afsluiter van een prachtige rit.

Van uw reporter ter plaatse,

Steve Prilmans

Nog enkele sfeerfoto’s

ondanks de pijn toch gestart ...

dorstige tocht 😉

De Sander in vorm

Dino is altijd te vinden voor een geintje

Filmpagina De Palingrijders

Facebook Fanpagina De Palingrijders

depaling@gmail.com

Webstek van De Palingrijders